ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΣΤΟ ΣΟΥΠΕΡ-ΜΑΡΚΕΤ

Μέχρι την Κυριακή των Βαίων θα συνεχιστεί στο «Από μηχανής Θέατρο» η παράσταση «Την Τρίτη στο Σούπερ-Μάρκετ» με τον Φαίδωνα Καστρή, ενώ από το Μάρτιο θα παρουσιάζεται κάθε Σάββατο στις 21.30 και κάθε Κυριακή στις 20.00.

Πρόσφατα ο ηθοποιός έδωσε μια ιδιαίτερη και πολύ ευαίσθητη συνέντευξη στη σελίδα «Θεατρόφιλος» του Facebook.

1.Διαβάζοντας το βιογραφικό σας σημείωμα, είδα ότι σπουδάσατε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, η απορία μου είναι, πώς συνδυάζονται και τα δυο, κι αν και τα δύο ήταν μια συνειδητή επιλογή.

“Να σας ευχαριστήσω αρχικά που διαβάσατε το βιογραφικό μου σημείωμα κι έτσι μου κάνετε αυτή την ερώτηση που με "ταξιδεύει" πολλά χρόνια πίσω !!!!!!! Το 1985, ήδη φοιτητής θεολογίας, να δίνω εισαγωγικές εξετάσεις στην δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου. Ο τότε διευθυντής της σχολής, ο αείμνηστος -σπουδαίος δάσκαλος- Τάσος Λιγνάδης μου έκανε λοιπόν την ίδια ερώτηση: "από την θεολογία στο θέατρο;" κι εγώ -το θυμάμαι σαν τώρα- απάντησα: "μα δεν είναι το ίδιο;"...Ενθουσιάστηκε από την απάντηση μου, σηκώθηκε όρθιος φωνάζοντας "ε βέβαια είναι"...

Τι εννοούσα; Ακόμη, μετά από τόσα χρόνια, απαντώ ο ίδιος στον εαυτό μου σ αυτή την ερώτηση και απαντώ με την ζωή μου φυσικά. Ξέρετε την εποχή που επέλεξα να σπουδάσω θεολογία (μια ρομαντική ποιητική επιλογή - επηρεασμένος τότε από το πάθος για την ποίηση του Ρίλκε.... και φανατικός με τα «ταξίδια» του Εσσε) δεν γνώριζα καθόλου τον εαυτό μου. Ήμουν ένας "αλλόκοτος" νεαρός, μοναχικός, ντροπαλός κι ονειροπόλος. Αισθανόμουν σαν μια "βαρκούλα χωρίς κουπιά" χωρίς επιβάτη... Είχα πάντα επαφή με το "είναι" μου, αλλά καθόλου με το "είμαι", με το ποιος είμαι. Τώρα μετά από τόσα χρόνια στο θέατρο ξέρω ότι σ αυτή την περιοχή του "είναι" συμβαίνουν τα "ωραία" και θαυμαστά περάσματα του ηθοποιού στον ρόλο, τώρα ξέρω ότι δεν έγινα ηθοποιός-ήμουν ηθοποιός- και μέσα από το θέατρο έμαθα κι έγινα ο εαυτός μου!!!!! Η ανάγκη μου τότε να τοποθετηθώ στο σύμπαν, που μ έσπρωξε στην θεολογία, ήταν η ίδια που με τοποθέτησε τελικά στη σκηνή και τώρα ένας ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ θεός -χα χα- μ’ έφερε στην αγαπημένη στιγμή της "Μαρί-Πιερ", "Την Τρίτη στο σουπερ-μάρκετ".

2. Πώς αποφασίσατε ν’ ασχοληθείτε με το θέατρο; Είχατε κάποιες αντιδράσεις από το οικογενειακό σας περιβάλλον γι’αυτήν σας την επιλογή;

"Το θέατρο"!!!!!!!!!! Στο θέατρο πήγα για πρώτη φορά όταν ήμουν 17 χρονών!!!! Από πάντα όμως με θυμάμαι να "παίζω". Το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν να φαντάζομαι έναν εαυτό μου-που κυριολεκτικά τον δημιουργούσα-και να τον "ζω" στο μέλλον, να ονειρεύομαι και να σχεδιάζω την ζωή του στο μέλλον!!!!!!!!!! Τόσο αγαπούσα αυτό το παιχνίδι, που πραγματικά εξαφανιζόμουν, κρυβόμουν να μην μ ενοχλούν και με διακόπτουν και «ζούσα τις ζωές μου»!!!! Κάποια στιγμή άρχισα να φτιάχνω μικρές χάρτινες φιγούρες αυτών των "εαυτών" κι ένα απόγευμα έδωσα μια "παράσταση" μ αυτές και με τις ιστορίες μου στα παιδιά της γειτονιάς!!!! Ναι εγώ που ντρεπόμουν να πω μια καλημέρα, είχα το κουράγιο να δώσω παιδάκι τότε μια παράσταση!!!!! Μεγάλη επιτυχία!!!!!!! Δεν είχα δει θέατρο, δεν γνώριζα για το θέατρο, όμως πάντα είχα αυτήν την αίσθηση της θεατρικής μεταφοράς, να βλέπω ένα μυρμήγκι και να μπαίνω στη θέση του, αν ήμουν αυτό, σαν να΄μαι αυτό, πως θα έβλεπα τον κόσμο γύρω μου. Θέλω να πω ότι το να πάρω την απόφαση να γίνω ηθοποιός ήταν κάτι που δεν θα μπορούσα ν αποφύγω, ήταν η ανάγκη της πραγμάτωσής μου!!! Έγινα ηθοποιός κρυφά, ούτε να τ ακούσουν οι γονείς μου!!!!!!!! Τους το είπα αφού είχα τελειώσει την σχολή και η μητέρα μου δεν το "χώνεψε" ποτέ. Xαιρόταν βέβαια πάντα με τις "όποιες μικρές επιτυχίες" μου, αλλά στις δύσκολες στιγμές κουνούσε το κεφάλι, αναστέναζε κι έλεγε με νόημα: "τώρα θα’ σουν ένας καθηγητής"!!!!!! Και αυτό μας φέρνει πάλι στο θέμα της Μαρί-Πιερ, η αποδοχή που ζητά-λαχταρά από τον πατέρα της στις επιλογές της”.

3. Οι περισσότεροι «Θεατρόφιλοι» της σελίδας, σας έμαθαν μέσα από το ρόλο της Μαρί-Πιέρ, στο έργο «Την Τρίτη στο σούπερ - μάρκετ» που παίζεται την φετινή θεατρική σεζόν στο «Από Μηχανής Θέατρο», και μάλιστα παίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και θα ήθελα να μας πείτε, που πιστεύετε οφείλετε η μεγάλη επιτυχία του ρόλου σας αλλά και του ίδιου του έργου.

“Σ αυτό που σας είπα πριν: στην αποδοχή-σεβασμό-υποστήριξη των όποιων επιλογών μας από τους γονείς και τους συνάνθρωπους μας, σ’ αυτό πιστεύω ότι οφείλεται η επιτυχία του έργου "Την Τρίτη στο σουπερ-μάρκετ" του Εμμανουέλ Νταρλέ!!!!!!! Ότι ενώ ο κόσμος έρχεται να συναντήσει αυτό το "διαφορετικό" πλάσμα, την Μαρί-Πιερ, μια γυναίκα που πολλά χρόνια πριν ήταν αγόρι και που πιστεύουν ότι θα δουν τουλάχιστον κάτι περίεργο ή εξωφρενικό, κάτι πολύ μακριά από τους ίδιους, βλέπουν τελικά ένα ανθρώπινο πλάσμα που ζητά απλά την αγάπη και την αποδοχή του πατέρα της, το δικαίωμα της να ναι παιδί του, το ίδιο δικαίωμα που έχουμε όλοι κι αυτό συγκινεί!!!!!!!! Τώρα, η επιτυχία της παράστασης, οφείλεται σε κάτι που ανακάλυψα με τα χρόνια, ότι πάνω κι από τα έργα και από το πόσο σημαντικοί και σπουδαίοι είναι οι καλλιτέχνες που έρχονται να τα παραστήσουν, αυτό που κάνει την επιτυχία είναι η αλήθεια της συνάντησής τους, αυτό που συμβαίνει ανάμεσα τους, αυτό που μοιράζονται, αυτό που καταθέτουν από κοινού, αυτό ζει κι αναπνέει στη σκηνή, αυτό είναι που αγγίζει τους θεατές και κάνει την "επιτυχία" !!!!!! Η μαγική στιγμή μιας πραγματικής συνάντησης κι αυτήν την συνάντηση την είχα με την Κατερίνα Μπερδέκα που σκηνοθέτησε την παράσταση μας. Κι αυτό έφερε την όποια επιτυχία μας, γιατί η παράσταση και η Μαρί-Πιερ μεταφέρουν την χαρά, την αγάπη, το πάθος, την αλήθεια της συνάντησης δυο κι άλλων φυσικά συντελεστών που αγάπησαν και μοιράστηκαν "αυτή καθεαυτή" την στιγμή της δημιουργίας τους’”

4. Για όσους δεν το έχουν δει το συγκεκριμένο έργο, θα ήθελα να μας πείτε λίγα λόγια για αυτό αλλά και για τον ρόλο που υποδύεστε στην παράσταση. Και τι ήταν αυτό που σας άρεσε περισσότερο στο έργο και στον ρόλο ώστε να απαντήσετε θετικά στην πρόταση αυτή;

“Το έργο «Την Τρίτη στο σουπερ-μάρκετ" του γάλλου συγγραφέα Εμμανουέλ Νταρλέ, ένας μονόλογος της ηρωίδας του Μαρί-Πιερ που συμπυκνώνει το οδοιπορικό της ζωής της -της επιλογής της να γίνει από Ζαν-Πιερ, Μαρί-Πιερ- της σχέσης της με τον γέρο πια και ανήμπορο πατέρα της, την κραυγή της για αποδοχή, σεβασμό κι αγάπη από τον ίδιο αλλά κι από έναν κόσμο που "δεν την βλέπει", που κάνει σαν "να μην υπάρχει, σε μια Τρίτη. Είναι αυτή η Τρίτη -για κάθε Τρίτη- που η Μαρί-Πιερ αφιερώνει στην φροντίδα του πατέρα της. Αυτήν την Τρίτη μοιράζεται με το κοινό, μια Τρίτη για μια ζωή. Από την πρώτη μου ανάγνωση του έργου ήξερα ότι έχω, εμπεριέχω την Μαρί-Πιερ "αυτή καθεαυτή" όπως λέει η ίδια αλλά και τον πατέρα της. Δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ, είπα αμέσως ναι θα το κάνω !!!!!!!! Ήξερα ότι ήταν η στιγμή που ερχόταν να με συναντήσει ένα έργο που όλα όσα με "συγκινούσαν" και με αφορούσαν ήταν παρόντα!!!!!!!! Το παιδί, ο άντρας, η γυναίκα, ο πατέρας, το θέμα της ταυτότητας, των επιλογών, των αναγκών, το πάθος και το σθένος να υπερασπίζεσαι τα "θέλω" σου!!!!! Όλα ήταν-είναι- εδώ και αισθάνομαι τυχερός που παίζω την Μαρι-Πιερ μου, το "κορίτσι μου" όπως την λέω και τον κύριο Αντρε τον πατέρα της”/

5. Μπορείτε να μας πείτε πώς σας επέλεξαν για τον συγκεκριμένο ρόλο και με ποιον από τους συντελεστές της παράστασης, είχατε την πρώτη επαφή;

“Λοιπόν ο Άκις Βλουτής, καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ με είχε δει πριν ένα χρόνο να παίζω τον Μέντι στην «Lisbon Traviata» του Τερ. ΜακΝαλλι και με πρότεινε στην Κατερίνα Μπερδέκα που θα σκηνοθετούσε το έργο. Σας είπα πόσο μου άρεσε το έργο όταν το διάβασα, όποτε όταν συνάντησα την Κατερίνα και κατάλαβα ότι μπορώ να την εμπιστευτώ κι εκείνη εμένα και παράλληλα ότι μιλάμε την ίδια «γλώσσα» την θεατρική, πασιχαρής κι ευτυχισμένος είπα ΝΑΙ. Εδώ όμως να υπογραμμίσω την σημασία αυτής της επιλογής σε καιρούς κρίσης, του Άκι Βλουτή και του Νίκου Αναγνωστόπουλου της εταιρίας "ΣΥΝ ΕΠΙ" που εμπιστεύτηκαν έναν σχετικά άγνωστο στο πλατύ κοινό ηθοποιό θεάτρου, και μου χάρισαν αυτό το δώρο. Τους ευχαριστώ”!

6. Ήταν δύσκολο να μπείτε μέσα στον ρόλο της Μαρί - Πιέρ; Τι κάνατε για να επιτευχθεί αυτό και τι κερδίσατε μέσα από αυτό το ρόλο;

“Η Μαρι-Πιερ!!!!!!!!Οχι δεν ήταν δύσκολη για μένα η Μαρι-Πιερ, αντίθετα ήταν η διαδικασία της δημιουργίας της ένα ταξίδι χαράς, παιχνιδιού και ουσιαστικής καταβύθισης στην «αλήθεια» της. Έχω παίξει πολύ πιο απαιτητικούς και αυτό που λένε «δύσκολους» ρόλους, θεατρικά η Μαρι-Πιερ είναι στην «γκάμα» μου, αυτό που έκανα σαν ηθοποιός ήταν να της δημιουργήσω «δυσκολίες»!!!!!!! Να μην ενδώσω στην «ευκολία» που παρέχει το ίδιο το κείμενό της, αλλά να απαιτήσω από τον εαυτό μου διαδρομές από τα πιο δύσβατα μονοπάτια της ψυχής μου, ν’ ανοιχτώ αθώος κι ευάλωτος σε περιοχές εντός μου ανεξερεύνητες κι αυτό νομίζω πέτυχα, να είμαι η Μαρι-Πιερ, μαζί με όλα εκείνα που και η ίδια δεν γνωρίζει για τον εαυτό της, δηλαδή ένας «ολόκληρος», ένας πραγματικός-κι επομένως ποιητικός-άνθρωπος! Καταλαβαίνετε λοιπόν σ αυτή την βουτιά πόσο σημαντικός είναι κάποιος «οδηγός», συνεργός ψύχραιμος και αποτελεσματικός όπως είναι για τον ηθοποιό ο σκηνοθέτης του! Η Κατερίνα Μπερδέκα ούτε ένα λεπτό δεν μ άφησε από τα μάτια της, με υπομονή, πίστη, χιούμορ, ετοιμότητα να μου δώσει την γερή σπρωξιά στην σωστή στιγμή, ή να με συγκρατήσει από την πτώση επίσης. Στην συνέχεια, μαζί με τους άλλους συντελεστές, τον Νίκο Αναγνωστόπουλο που «δούλεψε» την εικόνα του «κοριτσιού» μας και κυρίως τον σκηνικό της χώρο - την τοποθέτησε σ αυτήν την «λευκή της στιγμή» στον χωροχρόνο-ο Δημήτρης Παπαλάμπρου που άκουσε την φωνή, την μελωδία της Μαρι-Πιερ πίσω από τα λόγια της, μουσική που παίζει ζωντανά στο πιάνο ο Θέμις Συμβουλοπουλος!!! Ο πιανίστας της Μαρι-Πιερ. Με τόση ευαισθησία !!!!! Ξέρετε εδώ συμβαίνει το καταπληκτικό, αντί ν’ ακούω εγώ ο ηθοποιός, «ακούει» ο Θέμις, είναι σαν να αφουγκράζεται τους κραδασμούς κι η φράση του σαν να βγαίνει κατευθείαν από την ψυχή μου, ωραίες μαγικές στιγμές και φυσικά μην ξεχάσω τα φώτα -θέατρο χωρίς φώτα ε; μεγάλη ιστορία το φως-ο Τάσος Παλαιορούτας και φυσικά όλοι οι άνθρωποι του θεάτρου που υποστηρίζουν με την δουλειά τους, αλλά και με την αγάπη τους την παράσταση. Να πω λοιπόν σε όλους ένα μεγάλο ευχαριστώ”.

7. Το έργο αναφέρεται στην αποδοχή της διαφορετικότητας, πιστεύετε ότι στην χώρα μας, έχουν γίνει ουσιαστικά βήματα προόδου στο θέμα αυτό; Η δική σας άποψη στο θέμα που αναφέρεται το έργο, ποια είναι;

“Λυπάμαι που το λέω, αλλά στην Ελλάδα είμαστε πολύ πίσω ή μάλλον «αλλού» όσον αφορά στην όποια ανθρώπινη κατάσταση ορίζουμε ως «διαφορετικότητα». Για μένα όλα αρχίζουν εκεί που το τοποθετεί κι ο Νταρλέ, στο σπίτι, στους γονείς. Οι ίδιοι οι γονείς όχι απλά να «αποδεχτούν» -αυτό είναι η βάση- για μένα οφείλουν να ωθήσουν το παιδί τους στο να αναγνωρίσει και να υποστηρίξει με την συνδρομή τους και την αγάπη τους την «διαφορετικότητα» του. Εννοώ μ΄ αυτό ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί, ποιός είναι ίδιος με ποιον; Θυμόμαστε ότι κάποτε το να πεις ότι θα γίνεις ηθοποιός στα αυτιά της οικογένειας ηχούσε σαν «το παιδί μας θα γίνει πουτάνα». Οι εποχές και οι κοινωνίες των ανθρώπων είναι πάντα εχθρικές με τα απωθημένα τους, με τους ίδιους τους φόβους τους, η κοινωνία που δεν αντέχει να κοιταχτεί στον καθρέφτη, που δεν έχει το σθένος να υπερασπιστεί επί ίσοις όροις τον ένα έναντι των πολλών, έχει δρόμο μπροστά της ώστε να λέγεται δημοκρατική. Παράλληλα, ό,τι μας λείπει σε «παιδεία» -δηλαδή το αυτονόητο: αποδοχή που σημαίνει σεβασμός –το συμπληρώνουμε με το χιούμορ, τουλάχιστον έχουμε χιούμορ! Αυτό όμως δεν σώζει την κατάσταση, απλά της δίνει μια διάσταση καρικατούρας. Αυτή η ελληνική καρικατούρα που πια πρωταγωνιστεί σε όλους τους τομείς της πολιτείας μας. Καρικατούρες παντού: από την πολιτική ως την λαϊκή”!

8. Ποια φράση του έργου, σας αντιπροσωπεύει σαν ηθοποιό αλλά και ως άνθρωπο;

“Α εδώ θα σας πω, όχι μια φράση, αλλά έναν χαρακτηρισμό που πρωταγωνιστεί κι είναι η πεμπτουσία της ηρωίδας μου. «ΑΥΤΗ ΚΑΘΕΑΥΤΗ». Όπως έλεγα πριν, όχι μια καρικατούρα ζωής, μιας ζωής για σένα, χωρίς εσένα. Το δικαίωμα να είσαι ολόκληρος, με τις αντιθέσεις σου, το δικαίωμα να έχεις ελαττώματα, ψεγάδια, ρωγμές, αμφιβολίες… Όλα αυτά που κρύβουμε στο πατάρι γιατί απλά δεν μπορούμε να τα πετάξουμε, αλλά και μαζί το δικαίωμα στο όνειρο !!!!!!!! Πάνω απ όλα το δικαίωμα στον εαυτό μου, στον αυτοκαθορισμό μου!!!!!!! Όχι ότι αυτά είναι εύκολα και μπορούμε να τα κερδίσουμε, ούτε πιστεύω ότι οι άλλοι κυρίως δεν μας τα δίνουν!!!!!!!! Όχι, εμείς δεν τα δίνουμε σε μας, εμείς τα οφείλουμε σε μας, γιατί εμείς είμαστε και οι άλλοι. Η καλή μου Μαρι-Πιερ έχει κερδίσει αυτόν τον αγώνα-μπορεί να τον πλήρωσε με την ζωή της- αλλά έχει κερδίσει το «αυτή καθεαυτή» και πιστέψτε με, αυτό δεν είναι λίγο!!!!!!!!”

9. Βάσει όλης αυτής της κατάστασης που επικρατεί στην χώρα, οι ηθοποιοί και γενικότερα οι καλλιτέχνες, πιστεύετε ότι θα πρέπει να παίρνουν θέση και να διατυπώνουν την άποψη τους ξεκάθαρα;

“Ναι φυσικά οι καλλιτέχνες –όσοι το αισθάνονται φυσικά- μπορούν να τοποθετηθούν, να μιλήσουν, να βοηθήσουν στην κατανόηση του προβλήματος, ακόμη και να φωτίσουν ποιοτικά άλλες όψεις του, όπως όλοι μας, έτσι; Όλοι το ζούμε, όλοι υποφέρουμε, όλοι είμαστε απογοητευμένοι από κάτι που φοβόμασταν, αλλά κάναμε και σαν να μην μας αφορά !!!!!!Δεν πιστεύω ότι οι καλλιτέχνες ειδικά «πρέπει» να μιλήσουν. Πιστεύω ότι οι καλλιτέχνες μπορούν να δημιουργήσουν κι έτσι να πουν περισσότερα και ουσιαστικότερα. Ακούς καμιά φορά καλλιτέχνες να μιλούν κι είναι, ας μου επιτραπεί η λέξη, «κατώτεροι» του έργου τους. Σκέφτομαι πόσο περισσότερα λένε με την πραγματική τους γλώσσα που είναι η τέχνη τους. Υπάρχουν κι εδώ φυσικά οι μεγάλες φωτεινές εξαιρέσεις, ευτυχώς”.

10. Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη αξία της ζωής;

“Τη ζωή !!!!!!!!!Η ΖΩΗ Η ΙΔΙΑ. Και φυσικά εννοώ το να ζεις τη ζωή με τον δικό σου -μοναδικό σου- τρόπο !!!!!!! Η φράση που με προσδιορίζει, ξέρετε, είναι το «δίνω σημασία»!!!!! Είναι πιστεύω τόσο σημαντικό στην ζωή να δίνουμε σημασία, την σημασία φυσικά που αναλογεί σε κάθε τι, να μην προσπερνάμε, να βλέπουμε, να ακούμε. Οι άνθρωποι, ειδικά όταν είμαστε νέοι, περιμένουμε πολλά από τους άλλους, πολλές φορές περιμένουμε να μας δώσουν σημασία! Εγώ λοιπόν πιστεύω ότι αν δεν δώσουμε εμείς σημασία στην στιγμή, στην κάθε μας στιγμή, την χάνουμε. Και ίσως τότε, κάποτε, έχουμε πίσω μας μια ζωή χωρίς σημασία και το τραγικό: χωρίς σημασία για μας που την ζήσαμε έτσι, όσο σημαντική κι αν φαίνεται η ζωή μας στους άλλους”.

11. Πού σας βρίσκει κανείς εκτός από το θέατρο; Και γενικά τι σας ευχαριστεί εκτός από το θέατρο;

“Α που να με βρεις; Στην γειτονιά μου, μ αρέσουν τα συνοικιακά στέκια, έχω το στέκι μου, με ανθρώπους κανονικούς, χα χα, μ αρέσει να πηγαίνω σ ένα μικρό μπαρ, να συναντώ ανθρώπους που ευτυχώς δεν έχουν σχέση με το θέατρο. Μεγάλη μου αγάπη, όπως σε πολλούς φυσικά, είναι να ταξιδεύω, αλλά μ αρέσει να πάω σε μια πόλη και να μείνω εκεί, δεν μου αρέσουν ξέρετε τα τουρ, θέλω να περπατήσω τους δρόμους της μέχρι να μπορώ να δω αυτό που δεν φαινόταν την πρώτη μέρα, αν είναι δυνατόν, γιατί πάντα υπάρχει ακόμη κάτι που απομένει να δεις, ακόμη κι εκεί που κοιτάς κάθε μέρα”!

12. Ποια είναι τα προσεχή σας σχέδια;

“Δεν έχω ακόμη «προσεχώς»!!!!Είμαι στην «Τρίτη στο σουπερ-μάρκετ» ακόμη κι ελπίζω να συνεχίσω λίγο ακόμη, θα θελα πολύ το «κορίτσι μου» την Μαρι-Πιερ μου να την ταξιδέψω. Αυτή τη στιγμή αυτό είναι ένα όνειρο μου, ελπίζω να πραγματοποιηθεί, να πάω την Μαρι-Πιερ –να με πάνε φυσικά χα χα-στην Θεσ/κη, στην Πάτρα, και σ άλλες πόλεις που αγαπώ και βλέπουμε”.

13. Ποια από τα θεατρικά σας όνειρα και στόχους έχετε πραγματοποιήσει; Υπάρχει κάποιος ρόλος ή και έργο που θα θέλατε και εύχεστε να παίξετε στο θεατρικό σανίδι;

“Ξέρετε συμπληρώνω 24 χρόνια στο θέατρο, σαν ηθοποιός στο θέατρο (από το 1988 που αποφοίτησα από την σχολή του Εθνικού θεάτρου). Τα όνειρα του τότε έγιναν τα όνειρα του χθες και τα όνειρα του χθες έφεραν τα όνειρα του σήμερα. Δεν είχα ποτέ συγκεκριμένα-που να αναφέρονται σε ρόλους ή έργα δηλαδή-όνειρα, είχα στόχους που όταν απομακρυνόμουν από αυτούς, είχα ένα καμπανάκι που χτυπούσε ώστε να μ επαναφέρει σε πορεία. Ένας στόχος μου πάντα κι από την αρχή, ήταν το αρχαίο δράμα, τα «μεγάλα αυτά κείμενα», η Επίδαυρος και τα άλλα αρχαία μας θέατρα. Αυτό το όνειρο το πραγματοποίησα, με πολύ κόπο, αφοσίωση, αφιέρωση το έζησα κι εύχομαι να συνεχίσω να το ζω. Γενικά όμως όνειρα δεν έχω. Όχι. Όνειρο μου είναι να είμαι στην σκηνή, αλλά να είμαι «αυτός καθεαυτός» ο Φαίδων Καστρής, όπως ήμουν πάντα, καλό παιδί -αλλόκοτο- ονειροπόλο και με πάθος, αφοσιωμένος στην τέχνη μου”!