THE ARTIST

Για μια ακόμη φορά το Χόλιγουντ προσκυνά έναν Ευρωπαίο ηθοποιό!

Ο Ζαν Ντιζαρντέν είναι ο Γάλλος που κατάφερε και έκλεψε την παράσταση, χωρίς να πει «κουβέντα» στο "The Artist" του Μισέλ Χαζαναβίσιους -προβάλλεται από τις 22 Δεκεμβρίου και στην Ελλάδα- είναι ήδη υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα και το πιθανότερο είναι ότι θα βρεθεί και στην πεντάδα για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου.

Φέρνοντας κάτι από Έρολ Φλιν και Κλαρκ Γκέιμπλ, ο Ζαν Ντιζαρντέν μπορεί να έγινε τώρα γνωστός παγκοσμίως εξαιτίας της ασπρόμαυρης ταινίας που πρωταγωνιστεί, στο ρόλο ενός σταρ του βωβού κινηματογράφου, οι Γάλλοι όμως τον γνώριζαν καλά.

Γεννημένος το 1972 στο Παρίσι, ο Ζαν Ντιζαρντέν πριν γίνει ηθοποιός σκεφτόταν να σπουδάσει σχέδιο μόδας. Τελικά, ξεκίνησε να εργάζεται σαν κλειδαράς και μόνο στον στρατό άρχισε να του αρέσει η ιδέα να γίνει ηθοποιός, μιας και τα «σόου» του ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή και του είχαν χαρίσει το παρατσούκλι «μεσιέ Ιλό του στρατοπέδου».

Έχει μεγάλη θητεία στη stand up comedy. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 εντάχθηκε στην κωμική παρέα "Le carre blanc" (Μπρούνο Σαλομόν, Ερίκ Κολαντό, Εμανουέλ Ζικλά, Ερίκ Μασό) και συνέβαλε στη μετονομασία της σε "Nous C Nous" και στη μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία της, που κράτησε έως το 2000.

Από το 1999 ως το 2003 πρωταγωνίστησε στη γαλλική μεταφορά της κωμικής τηλεοπτικής σειράς "Un Gars, Une Fille" (το "Σ’Αγαπώ, Μ’Αγαπάς" αλά γαλλικά) προτού ξεκινήσει την κινηματογραφική του καριέρα. Στη σειρά γνώρισε τη μετέπειτα σύζυγο του, επίσης ηθοποιό, Αλεσαντρά Λαμί. Ο Ζαν Ντιζαρντέν είχε ήδη δύο γιους και η Αλεσάνταρα Λαμί μία κόρη. 

Το 2005 πρωταγωνίστησε στην κωμωδία "Brice de Nice" στον ρόλο ενός σέρφερ που αναζητά το τέλειο κύμα. Ο ρόλος αυτός θα τον έκανε διάσημο στους έφηβους σε όλη τη Γαλλία. 

Το 2006 έπαιξε τον ρόλο του κατασκόπου στο φιλμ "OSS 117: Αποστολή στο Κάιρο", ρόλο τον οποίο επανέλαβε το 2009 στην ταινία: "Ο Κατάσκοπος που Γύρισε από το... Ρίο". Για τον ρόλο αυτό προτάθηκε για βραβείο Σεζάρ Καλύτερου Ηθοποιού. 

Στο "The Artist" δείχνει πως είναι να παίζεις μόνο με τις κινήσεις, χωρίς λόγια, χωρίς να γίνεσαι καρικατούρα, αλλά δίνοντας ζωή σε ένα κινηματογραφικό είδος αγαπημένο, αλλά εδώ και καιρό ξεχασμένο.

Πηγή: www.in.gr