ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ

"ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΣΤΟ ΣΟΥΠΕΡΜΑΡΚΕΤ"


Ο πρωταγωνιστής της παράστασης είναι υποψήφιος για Βραβείo στην ATHENS VOICE στην κατηγορία: Ανδρικός Ρόλος Θέατρο 

1. Νίκος Καραθάνος (Σιρανό ντε Μπερζεράκ, Εθνικό Θέατρο)

2. Δημήτρης Καταλειφός (Επιστάτης, Απλό Θέατρο)
3. Νίκος Χατζόπουλος (Όταν έκλαψε ο Νίτσε, Θησείον)
4. Φαίδων Καστρής (Την Τρίτη στο Super market, Από Μηχανής Θέατρο)
5. Δημοσθένης Παπαδόπουλος (Λήθη, Πορεία)

ΨΗΦΙΣΤΕ στο: http://www.athensvoice.gr/awards

Από τις 13 Νοεμβρίου 2011 η Εταιρεία Θεάτρου Συν-Επί (+,Χ) παρουσιάζει στο Από Μηχανής Θέατρο ένα συγκινητικό σύγχρονο γαλλικό έργο με έντονα κωμικό χαρακτήρα, ένα έργο-ωδή στη μοναδικότητα. Το βραβευμένο στο Fringe του Εδιμβούργου (2011) και υποψήφιο για βραβείο Moli?re του Εθνικού Θεάτρου της Γαλλίας Την Τρίτη στο σούπερ–μάρκετ του Εμμανουέλ Νταρλέ παίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Μια σημαντική στιγμή του σύγχρονου γαλλικού θεάτρου, ένας σπαρακτικός μονόλογος για τον άνθρωπο που δε θέλει πια να κρύβει αυτό που είναι, όποιες και αν είναι οι συνέπειες. Και οι συνέπειες είναι πολλές όταν είσαι τρανσέξουαλ σε μια μικρή κοινότητα.

Η Μαρί–Πιέρ είχε χρόνια να εμφανιστεί στη γειτονιά της παιδικής της ηλικίας. Το πατρικό της σπίτι το εγκατέλειψε τότε που αποφάσισε να γίνει «αυτή καθεαυτή» και να απομακρυνθεί από το περιβάλλον που την ήξερε ως Ζαν-Πιέρ. Αλλά εδώ και λίγους μήνες η μητέρα της πέθανε, ο ηλικιωμένος πατέρας της έμεινε μόνος, και αυτό η Μαρί–Πιέρ δεν μπορούσε να το αγνοήσει. Αποφασίζει λοιπόν να αφιερώσει μια μέρα την εβδομάδα, συγκεκριμένα την Τρίτη, στη φροντίδα του πατέρα της. ΄Εκτοτε κάθε Τρίτη επιστρέφει στο πατρικό της. Φτάνει πρωί με το πρώτο τραίνο και αμέσως στρώνεται στη δουλειά: καθαρίζει το σπίτι, πλένει και σιδερώνει τα ρούχα και, το σημαντικότερο, συνοδεύει τον πατέρα της στο σούπερ-μάρκετ για να κάνουν μαζί τα ψώνια της εβδομάδας. ΄Ηδη μέσα στο σπίτι η συνύπαρξη είναι δύσκολη, η δυσκολία επιτείνεται με την έξοδο στον δρόμο και κορυφώνεται στον χώρο του σούπερ–μάρκετ όπου η Μαρί-Πιέρ, μόνη ή σε συνδυασμό με τον πατέρα της, είναι ο πόλος έλξης όλων των βλεμμάτων, η εισβολή της διαφορετικότητας στην πεζή καθημερινότητα, το νούμερο, το θέαμα.

Η Ταυτότητα της Παράστασης

Μετάφραση Μήνα Πατεράκη-Γαρέφη

Σκηνοθεσία Κατερίνα Μπερδέκα

Σκηνικά – Κοστούμια Νίκος Αναγνωστόπουλος

Μουσική Σύνθεση Δημήτρης Παπαλάμπρου

Ερμηνεύει και αυτοσχεδιάζει στο πιάνο o Θέμις Συμβουλόπουλος

Φωτισμοί Τάσος Παλαιορούτας

Ερμηνεύει ο Φαίδων Καστρής

Βιογραφικά συντελεστών

Κατερίνα Μπερδέκα

Σπούδασε θέατρο στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Γιώργου Κιμούλη.

Ως ηθοποιός, έχει παίξει στην «Μήδεια» του Ευριπίδη (σκηνοθεσία Αντζελα Μπρούσκου) και στη χοροθεατρική παράσταση «Πώς να πώ» (χορογράφος Μαρουσώ Καραλέκα).

Έχει γράψει και σκηνοθετήσει τα έργα, «6+1 τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα» (Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας), «Ξέχνα το» (Ροές), «3΄΄ η μνήμη του χρυσόψαρου και άλλων ευτυχισμένων ζώων» στον Αδειο Χώρο της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου,

Διασκεύασε και σκηνοθέτησε για τη θεατρική ομάδα «Εν δυνάμει» τα εξής έργα: «Ο Ψαράς και η ψυχή του» του Όσκαρ Ουάιλντ, «Όλος ο Αντερσεν σε μία ώρα», «Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα» και «το μολυβένιο στρατιωτάκι» του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν και την «Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων» του Λουις Κάρολ.

Έχει εργασθεί ως βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση «Festen» των Τόμας Βίντενμπεργκ και Μόγκενς Ρούκοφ (σκηνοθεσία Αλίκη Δανέζη Κνούτσεν), στο «Δον Ζουάν στο Σόχο» του Πάτρικ Μάρμπερ (σκηνοθεσία Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης) και στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Δέσποινας Γκάτζιου.

Σε συνεργασία με την Αλίκη Δανέζη Κνούτσεν έγραψε το σενάριο της μικρού μήκους ταινίας «Euphoria» το οποίο ήταν προτεινόμενο για βραβείο σεναρίου στο «48hours film project».

Από το 2003 έως το 2009 υπήρξε Διευθύντρια θεατρικών παραγωγών των εταιριών Λυκόφως και Highway Productions για πάνω από 30 παραστάσεις. Από το 2007 έως το 2009 υπήρξε υπεύθυνη ρεπερτορίου στο θέατρο Χώρα. Οργάνωσε την πρώτη εφηβική παράσταση στην Ελλάδα με το έργο «Chatroom» του Enda Walsh, στο θέατρο Χώρα. Συνεργάζεται από το 2009 με την Εταιρεία Θεάτρου Συν-Επί(+,Χ) στο Από Μηχανής Θέατρο στο γραφείο Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης και ως Διευθύντρια των θεατρικών παραγωγών όπου και της δόθηκε η ευκαιρία να σκηνοθετήσει το «Drunk enough to say I love you?» της Κάριλ Τσέρτσιλ.

Φαίδων Καστρής

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1963. Σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (Απόφοιτος 1988). Παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής στο Studio του Β. Διαμαντόπουλου (1988-9) και στο Θεατρικό Εργαστήρι του Γ. Ρήγα (1994-5). Παρακολούθησε σεμινάρια για τον κινηματογράφο στην Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών (1991). Σαν ηθοποιός συμμετείχε στις παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου: «Οιδίπους επί Κολωνώ» σκ. Αλ. Μινωτή (1989), «Φουέντε Οβεχούνα» σκ. Κ. Δαμάτη (1990). Μέλος της «Ομάδας Θέαμα» του Γιάννη Κακλέα στο «Παγοποιείο Φιξ» από το 1990 εως και το 1994 έλαβε μέρος στις παραστάσεις: «Στο βάθος κτήνος» (Κόμικς 1990), «Μετά το φόνο» («Class enemy») του Ν.Γουίλιαμς (1991), «Μεγάλη Μαγεία» του Εντ. Ντε Φίλιππο (1992), «Στο βάθος… βάθος αμέτρητο» (Κόμικς 1993). Συνεργάστηκε με τον Θεατρικό Οργανισμό Εστία του Γ. Ρήγα στις παραστάσεις: «Σέξπιρ, όπως μας αρέσει» (σε συνεργασία με τη Σχολή Καλών Τεχνών 1994) (Mαλβολιο), «Δεσποινίς Ελζε» του Σνίτσλερ στο Πατάρι του «Εμπρός» (Πάουλ 1995). Από το 1995 έως και το 2000 συνεργάστηκε με το Θέατρο Στοά στις παραστάσεις του Θανάση Παπαγεωργίου: «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Μποστ (Α΄ Τροβαδούρος, 1995-96),.«Η φυλακή του ΄Ολλυ» του Εν. Μποντ (Φρανκ 1997-98), «Το πρόβλημα του Κώστα» του Β. Ραϊση (Παύλος 1998), «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού» (Παύλος 2000). Παράλληλα εμφανίστηκε στην Παιδική Σκηνή της Στοάς στις παραστάσεις της Λήδας Πρωτοψάλτη: «Μαγικά μαξιλάρια» του Ευγ. Τριβιζά (1996), «Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν» διασκευή Π. Μέντη (1997-98), «Με το Νι και με το Σίγμα» του Ευγ. Τριβιζά (1998-99). Το 2000 και το 2001 συμμετείχε στις παραστάσεις του Θεάτρου Χώρα: «Η Κυρία με τις Καμέλιες» του Αλ. Δουμά (Πριντάνς) με τη Ρούλα Πατεράκη, «Το φάντασμα της όπερας» του Γκ. Λερού (Ραούλ), σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια. Το 2002 συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο στην παράσταση: «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη και το 2003 στην παράσταση «Ιων» του Ευριπίδη (Αγγελιοφόρος), σε σκηνοθεσία Λυδίας Κονιόρδου. Το 2005 ήταν βοηθός σκηνοθέτη και συμμετείχε (Θυρωρός) στην παράσταση «Κεκλεισμένων των θυρών» του Ζ. Π. Σαρτρ που παρουσίασε η Νικαίτη Κοντούρη στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. To 2006 συμμετείχε στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου «Πέρσες» του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Λυδίας Κονιόρδου (Α΄ Κορυφαίος, Αγγελιοφόρος). To 2008 πρωταγωνίστησε στην παράσταση «Το τέλος του παιχνιδιού» (Χαμ) του Σ. Μπέκετ που σκηνοθέτησε η Λυδία Κονιόρδου στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Tην ίδια χρονιά συνεργάστηκε με το Κ.Θ.Β.Ε. στον «Ορέστη» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Σλόμπονταν Ουνκόφσκι (Αγγελιοφόρος). Το 2009 έπαιξε τον Ταλθύβιο στις «Τρωάδες» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη, με το Κ.Θ.Β.Ε. .Το 2010 ίδρυσε την θεατρική εταιρεία "ΙΔΙΟΜΟΙΡΙΕΣ" και παρουσίασε το έργο 'THE LISBON TRAVIATA" του Terrence McNally σε σκηνοθεσία Λάζαρου Γεωργακόπουλου στο θέατρο "ΑΚΗΣ ΔΑΒΗΣ" στο ρόλο του Mendy. Το 2011 πρωταγωνίστησε στην "ΤΡΙΣΕΥΓΕΝΗ" του Παλαμά [Δεντρογαλης] σε σκηνοθεσία Λυδίας Κονιόρδου στο Εθνικό Θέατρο. Εμφανίστηκε στις κινηματογραφικές ταινίες: «Κρυστάλλινες νύχτες» της Τόνιας Μαρκετάκη (1990), «Παραμονή Πρωτοχρονιάς» του Πέτρου Ζούλια (1995). Πήρε μέρος στις τηλεοπτικές σειρές: «Αχ Ελένη» (ΜΕGA), «Παν μέτρον άχρηστον» (Κόμικς ΣKΑΙ), «Οι αθώοι της Πτέρυγας 5» (ΣKΑΙ).Το 2002 έγραψε το θεατρικό έργο "ΧΩΜΑ ΣΤΗ ΜΠΑΝΙΕΡΑ" και ήταν υποψήφιος για το βραβείο ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ 2002.

Πληροφορίες:

Από Μηχανής θέατρο

Ακαδήμου 13

Μεταξουργείο

Αθήνα, 104 36

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

Aπό 7 Ιανουαρίου: Σάββατο 21.30, Κυριακή 20.00, Δευτέρα 20.00

ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΤΑΜΕΙΟΥ

210 5231131

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Κανονικό: 15 ευρώ

Φοιτητικό: 10 ευρώ

E-MAIL

info@syn-epi.com

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΠΑΤΕ:

Επειδή είναι μία από τις πιο συγκλονιστικές παραστάσεις της χρονιάς με τον Φαίδωνα Καστρή να δινει ρεσιτάλ ερμηνείας σε ένα σπαρακτικό κείμενο.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Αthens Voice του Δημήτρη Ματρογιαννίτη

Υπάρχουν καλλιτέχνες που δημιουργούν αριστουργήματα κλεισμένοι στα σπίτια τους, μην έχοντας την ανάγκη κανενός εξωτερικού ερεθίσματος. Και υπάρχουν αυτοί που δεν μπορούν διαφορετικά. Ο γάλλος συγγραφέας Εμανουέλ Νταρλέ, όχι μόνο είναι οπαδός της δεύτερης κατηγορίας αλλά και οπαδός της άποψης του Τενεσί Ουίλιαμς «Η καλή τέχνη είναι αδιακρισία» - το λέμε (και) κυριολεκτώντας. Στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς του, σύμφωνα με σημείωμά του, μια Τρίτη έτυχε μπροστά στο ταμείο ένα «πολύ περίεργο ζευγάρι. Ένα ζευγάρι ανάρμοστο. Ήταν ένας μικρούλης κύριος, προχωρημένης ηλικίας, ένας κύριος από τα μέρη μας σίγουρα, μαζί με μια μεγαλόσωμη γυναίκα, αρκετά όμορφη αλλά… είχε μια ομορφιά παράξενη, μπορούσες να τη διακρίνεις από μακριά. Υπερβολικά μακιγιαρισμένη, υπερβολικά διακριτή, όλα της υπερβολικά. Υπερβολικά προσεγμένη, στην παραμικρή λεπτομέρεια. Όλοι τους κοίταζαν, όλοι. Όλα τα βλέμματα, ναι, επάνω της. Μια παράξενη ομορφιά, πολύ ανδροπρεπής. Μια τραβεστί, ή τρανσέξουαλ, να κάνει ήρεμη με τον μπαμπά της μικροψώνια στο Μονοπρί, με ψιθύρους να ακούγονται σε όλο το χώρο».

Γύρισε σπίτι του κι έγραψε τη σκηνή σ’ ένα έργο- μονόλογο συμπληρώνοντάς την με επεισόδια πριν και μετά από το σούπερ μάρκετ. Έβγαλε επί σκηνής την Μαρί-Πιερ να διηγείται τις Τρίτες με τον ηλικιωμένο πατέρα της, τις προσπάθειές της να επιβάλλει τη νέα της ταυτότητα στον άνθρωπο που την έφερε στον κόσμο ως αγόρι και αρνείται(;) να την αποδεχτεί ως κορίτσι. Το έργο του κέρδισε βραβείο (Εδιμβούργο). Δικαίως. Πίσω από την αδιακρισία του υπήρχε βλέμμα τρυφερού ανθρώπου, ενός συγγραφέα που θέλησε να μιλήσει για τα κρυμμένα και τις φοβίες χωρίς διδαχτική διάθεση και με τη σημαία του «αντιρατσισμού» αναρτημένη.

Η σκηνοθέτρια της παράστασης Κατερίνα Μπαρδέκα σίγουρα λάτρεψε το βιβλίο. Έχοντας ένα εξαιρετικό αρχιτεκτονικό σχέδιο στα χέρια σήκωσε ένα… σπίτι που όλοι σταματούν και το χαζεύουν. Με τους 5 κανόνες της τέχνης παραμάσχαλα - τάξη, ισορροπία, ενότητα, αντίθεση, αρμονία- κατόρθωσε ν’ αποφύγει τους σκοπέλους που κρύβει ένα έργο με ήρωα τρανσέξουαλ, τον κίνδυνο να πλάσσει μια καρικατούρα. Και το κατάφερε έχοντας στα χέρια της ένα μεγάλο υποκριτικό όργανο, τον Φαίδωνα Καστρή. Φωνή και σώμα στιγμή δεν παραστράτησαν, ακόμα κι όταν έπρεπε να παίζει σε διπλό ταμπλό –να αναπαράγει το διάλογο με τον πατέρα.

Πάντως ένα ξέρω. Αν στο χειροκρότημα φαίνονται όλα και είχα ηχογραφήσει το χειροκρότημα στο τέλος της παράστασης δεν θα χρειαζόταν να γράψω τίποτα προκειμένου να σας πείσω πως αξίζει να πάτε να το δείτε. Δυστυχώς, όμως δεν το έκανα.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ του Νίκου Xρυσολωρά

Μια σπουδή του Εμμανουέλ Νταρλέ στη μοναξιά των ανθρώπων

Τρίτη πρωί, «γύρω στις δέκα - δέκα και μισή», σε ένα συνοικιακό σούπερ μάρκετ: έναςηλικιωμένος κύριος κάνει τα ψώνια της εβδομάδας παρέα με μία μεγαλόσωμη δεσποινίδα, ηοποία φαίνεται να είναι η κόρη του. Η σκηνή θα ήταν απολύτως κοινή και ανάξια λόγου, εάν η κόρηδεν είχε «τετράφαρδους» ώμους, ένα ευμέγεθες «μήλο του Αδάμ» και οι γόβες της δεν ήταννούμερο 45. Εάν δεν ήταν εμφανές, με άλλα λόγια, ότι ήταν κάποτε ο γιος του συγκεκριμένου κυρίου. Με αφορμή το προαναφερθέν πραγματικό περιστατικό, στο οποίο ο ίδιος ήταν μάρτυρας, ο Γάλλος συγγραφέας Εμμανουέλ Νταρλέ συνέθεσε μία συγκλονιστική σπουδή πάνω στη μοναξιά των ανθρώπων. Ο πολυβραβευμένος μονόλογός του, «Την Τρίτη στο Σουπερμάρκετ», παρουσιάζεται στο «Από Μηχανής Θέατρο», σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Μπερδέκα. Η ιστορία αφορά δύο χαρακτήρες εξίσου περιθωριοποιημένους, αλλά για διαφορετικούς λόγους: ο γηραιός πατέρας, χήρος, μοναχικός και ασθενής, ζει σε ένα μικρό διαμέρισμα μιας αχανούς μεγαλούπολης, στην οποία οι πολίτες που έχουν βγει εκτός παραγωγικής διαδικασίας γίνονται μεν ανεκτοί, αλλά σε καθεστώς θεσμοποιημένης σχεδόν απομόνωσης. Ο διαφυλικός (τρανσέξουαλ) γιος του γλιτώνει τη χλεύη των συμπολιτών του μόνο και μόνο λόγω των συμβάσεων της «πολιτικά ορθής» συμπεριφοράς. Η φιλελεύθερη ανοχή όμως δεν μπορεί να υποκαταστήσει την αποδοχή, όπως με οδυνηρό τρόπο διαπιστώνουν καθημερινά και οι δύο.Το ίδιο ισχύει και για τις προσωπικές σχέσεις: η αγάπη που τρέφουν ο ένας για τον άλλον δεν συνοδεύεται από αποδοχή των επιλογών του αγαπημένου, εξ ου και είναι λειψή. Ετσι, ο κάποτε γιος, Ζαν Πιερ, και ήδη κόρη, Μαρί Πιερ, από την οποία και μαθαίνουμε τη συγκινητική ιστορία αναλίσκει τις δυνάμεις της σε ένα απελπισμένο, αλλά εν τέλει μάταιο αγώνα, να κατακτήσει την αποδοχή του πατέρα της. Ενός πατέρα πάντως, που ούτε η ίδια αποδέχεται, αφού τον θεωρεί συντηρητικό, δύστροπο, απόμακρο. Ο πατέρας δεν έχει κανέναν άλλον στον κόσμο εκτός από το παιδί του. Η μοναδική μέρα που έχει σημασία στην εβδομάδα του είναι η Τρίτη, όταν η Μαρί Πιερ τον επισκέπτεται, επαναλαμβάνοντας ένα μονότονο, όσο και παυσίλυπο, τελετουργικό. Ωστόσο, επιμένει να εκλαμβάνει την παρενδυσία (τραβεστί) της κόρης του ως ένα κακόγουστο καπρίτσιο, εξ ου και, παρά τις διαμαρτυρίες της, συνεχίζει να της απευθύνεται με το αντρικό της όνομα.Οι έμμεσες αναφορές στο κλασικό φεμινιστικό σύνθημα «το προσωπικό, είναι και πολιτικό» είναι συνεχείς, καθ’ όλη τη διάρκεια του συνταρακτικού 75λεπτου one (wo) man show του Φαίδωνα Καστρή. Εντέλει, άλλωστε, τα δύο πρόσωπα της ιστορίας, ανεξάρτητα από το βιολογικό τους φύλο, καταλήγουν να μιμούνται την καρικατούρα του κοινωνικού τους φύλου: ο μεν πατέρας αυτοεπιβεβαιώνεται υποδυόμενος τον φαλλοκράτη πατριάρχη που απαιτεί από το παιδί του να τον υπηρετεί δουλικά (θα είχε άραγε ανάλογες απαιτήσεις αν ο γιος του είχε παραμείνει γιος;), η δε Μαρί Πιερ, παρά την επιφανειακή επανάστασή της, καταλήγει να πραγματώνεται μέσω του ρόλου της υποταγμένης νοικοκυράς. Μολονότι πρόκειται για μία ασυνήθιστη περίπτωση ανθρώπων, οι καταστάσεις στις οποίες αναφέρεται το έργο είναι γνώριμες στους περισσότερους εξ ημών: η αγωνία να γίνεις αποδεκτός από τους γονείς σου, η προσπάθεια των γονιών να καταλάβουν τα παιδιά τους, αλλά και τον κόσμο γύρω τους που τους προσπερνά, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, η δύναμη της θέλησης, η ενοχική στάση απέναντι στις κοινωνικές συμβάσεις, το κόστος των προσωπικών επιλογών. Ο τρόπος που θίγει τα θέματά του ο συγγραφέας είναι διαπεραστικός μέχρις σημείου δυσφορίας του θεατή, με αποτέλεσμα το κοινό να αδυνατεί να συγκρατήσει συχνά τα δάκρυά του. Δεν είναι όμως μόνο το κείμενο και η μετάφρασή του εξαιρετικά. Το κατάλευκο σκηνικό που παραπέμπει σε απόκοσμο φρενοκομείο φανερώνει τη χρησιμότητά του στο τέλος του έργου και η υποβλητική μουσική καθηλώνει. Χωρίς αμφιβολία, η «Τρίτη στο Σουπερμάρκετ» θα είναι μία από τις κορυφαίες παραστάσεις της φετινής θεατρικής σεζόν. Διακινδυνεύω να προβλέψω ότι θα διεκδικήσει τον τίτλο της κορυφαίας.

ΕΘΝΟΣ της Αντιγόνη Καράλη

Σπαρακτική ωδή στη μοναδικότητα

Ενα έργο-ωδή στη μοναδικότητα. Ενας σπαρακτικός μονόλογος για τον άνθρωπο που δεν θέλει πια να κρύβει αυτό που είναι, όποιες και αν είναι οι συνέπειες. Και οι συνέπειες είναι πολλές όταν είσαι τραβεστί σε μια μικρή κοινότητα... Ο Εμμανουέλ Νταρλέ «αιχμαλωτίζει» μια «στιγμή» στο έργο του «Την Τρίτη στο σούπερ μάρκετ» που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο «Από Μηχανής Θέατρο». Μια στιγμή ενός ανθρώπου, τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Μπορεί κανείς να την προσπεράσει εύκολα. Ή μπορεί να σταθεί για λίγο και να αντιληφθεί πως ο χρόνος διαστέλλεται περίεργα και σίγουρα δεν μετριέται με τους δείκτες του ρολογιού.Αυτή η «στιγμή» γίνεται ο «καθρέφτης» της ζωής της Μαρί-Πιερ. Ο «καθρέφτης» μέσα από τον οποίο τη γνωρίζουμε. Ο Φαίδων Καστρής την υποδύεται με αμεσότητα και ειλικρίνεια, με μέτρο κι ακρίβεια, με λιτότητα και αδρές γραμμές, δίχως υπερβολές, «τσαχπινιές» κι άλλα «καμώματα». Δεν φτιάχνει το πορτρέτο μιας «καρικατούρας», αλλά μιας «κυρίας».Η ηρωίδα του Νταρλέ που κάποτε λεγόταν Ζαν-Πιερ βρίσκει στο πρόσωπο του καλλιτέχνη τον ιδανικό ερμηνευτή (σκηνοθεσία Κατερίνα Μπερδέκα). Δίχως να αλλάξει τη φωνή του, δίχως επιτηδευμένη θηλυπρεπή κίνηση, κινείται με άνεση μέσα στα φουστάνια και πάνω στις ψηλοτάκουνες γόβες.Σε ένα γυμνό λευκό σκηνικό (σκηνικά-κοστούμια Νίκος Αναγνωστόπουλος), με έναν καθρέφτη ως φόντο στην αρχή και το φινάλε, η Μαρί-Πιερ ανοίγει και κλείνει την τσάντα της, την ψαχουλεύει, κάθεται με το ένα πόδι πάνω στο άλλο στους λευκούς πάγκους, στέκεται ?μετωπικά? μπροστά μας, κάποιες φορές απευθύνεται έντονα στο κοινό. Η ιστορία της, όχι κοινή αλλά άκρως ενδιαφέρουσα. Η Μαρί-Πιερ είχε χρόνια να εμφανιστεί στη γειτονιά της παιδικής της ηλικίας. Το πατρικό της σπίτι το εγκατέλειψε τότε που αποφάσισε να γίνει «αυτή καθεαυτή» και να απομακρυνθεί από το περιβάλλον που την ήξερε ως Ζαν-Πιερ. Αλλά εδώ και λίγους μήνες η μητέρα της πέθανε, ο ηλικιωμένος πατέρας της έμεινε μόνος, και αυτό η Μαρί-Πιερ δεν μπορούσε να το αγνοήσει.Αποφασίζει λοιπόν να αφιερώσει μία μέρα την εβδομάδα, συγκεκριμένα την Τρίτη, στη φροντίδα του πατέρα της.Εκτοτε κάθε Τρίτη επιστρέφει στο πατρικό της. Φτάνει πρωί με το πρώτο τρένο και αμέσως στρώνεται στη δουλειά: καθαρίζει το σπίτι, πλένει και σιδερώνει τα ρούχα και, το σημαντικότερο, συνοδεύει τον πατέρα της στο σούπερ μάρκετ για να κάνουν μαζί τα ψώνια της εβδομάδας.

Ηδη μέσα στο σπίτι η συνύπαρξη είναι δύσκολη, η δυσκολία επιτείνεται με την έξοδο στον δρόμο και κορυφώνεται στον χώρο του σούπερ μάρκετ όπου η Μαρί-Πιερ, μόνη ή σε συνδυασμό με τον πατέρα της, είναι ο πόλος έλξης όλων των βλεμμάτων, η εισβολή της διαφορετικότητας στην πεζή καθημερινότητα, το νούμερο, το θέαμα.